Przed wielu laty znajomy jasnowidz wspomniał o siedzibie Duszy, umiejscowionej w każdym ludzkim organizmie. Nie pamiętam, gdzie ją tam widział. Ponieważ sam już postrzegam własną i cudze Dusze, to mam obraz taki, że wszystkie osobowości są jedynie laleczkami, lub pacynkami dla nich. Bez Duszy człowiek ani zwierzę nie działa. Co prawda mówi się, że ktoś jest bezduszny, ale oznacza to jedynie brak serca, brak miłości w działaniu.
Nic nie potwierdza opinii, że Dusza ma jakąś siedzibę[ norkę, kanciapę, apartament] umiejscowione z bożej woli np. pod wątrobą, lub za uchem, gdzie stale przebywa, doświadczając życia w materii i w astralu.
Proponuję uważną lekturę artykułu pt. „Laleczki jakie mają Dusze, oraz ich symbolika„Link.
Dusza nie przebywa gdzieś w ciele ludzkim, zwierzęcym, roślinnym, ale nim zarządza jak pacynką lub ogromną fabryką. Zarówno ciało, jak i energetyka nasza są stworzone przez Boga i dane Duszy w zarząd, na czas trawania ziemskiego życia. Dusza odpowiada za stan ciała i energii, za trzeźwość decyzji człowieka, ale i za jego ćpanie lub rozwody. Ciało ludzkie- zwierzęce jest skomplikowanym tworem boskiego geniuszu i zawiera min.; 12 ciał aurycznych, 21 czakramów głownych, meridiany, punkty akupunkturowe, Idę, Pingalę, Szuszumę, promienie światatła, 7 gruczołów głównych, a w każdej prawie komórce osobny system produkowania własnych hormonów, itd. Kwestie naprawcze po chorobach i urazach należą wyłącznie do Boga.
Być może część własnych poglądów w tych kwestiach rozpoznamy w książce pt. „Leczenie chorób hellenizmu„, w której Teodoret biskup Cyru wspomniał helleńską m.in. wiedzę o siedzibie Duszy ludzkiej, dostępną w czasach żyjących wówczas słupników.
„Ksenkrates dzielił duszę z rozumną i zmysłową. Syn Nikomacha głosił, że dusza posiada pięć funkcji: pożądliwą, wegetatywną, postrzegawczą, dyskursywną i intelektualną. Stoicy twierdzili przy tym, że dusza podobna jest do macek ośmiornicy. Następcy Pitagorasa, głosząc, iż ciało składa się z pięciu pierwiastków (bo eter umieszczali obok czterech pozostałych), utrzymywali, że w takiej samej ilości występują również elementy duszy, a określali je jako rozum, roztropność, wiedzę, mniemanie i wrażenie.
Bez trudu można też zauważyć rozbieżności między filozofami na temat umiejscowienia zasadniczej części duszy. Otóż Hippokrates, Demokryt i Platon umieszczali Duszęw mózgu, Straton między brwiami, lekarz Erasistratos w okolicach błony mózgowej, którą określał wyrazem epikranis (opona mózgu); Herofilos lokuje ją w zagłębieniu mózgu, a Parmenides i Epikur – w całym obszarze klatki piersiowej. Empedokles, Arystoteles i filozofowie ze szkoły stoickiej wyznaczyli jej siedzibę w sercu, przy czym jedni z nich umieszczali ją w komorze serca, inni we krwi, niektórzy w osierdziu, a-jeszcze inni w przeponie. [W mózgu siedzibe Duszy lokuje p. Keshe.]
Platon i Pitagoras twierdzili natomiast, że rozumna cześć Duszy jest niezniszczalna, zniszczeniu zaś ulega jej część nie rozumna. Platon- uznawał przy tym, że rośliny mają udział jedynie w trzeciej formie duszy, mianowicie w pożądliwej. Arystoteles wszakże wzbraniał się nazwać ich zwierzętami, ponieważ w jego mniemaniu na nazwę zwierzęcia zasługuje tylko istota posiadająca duszę postrzegawczą; uznał jednak, iż rośliny zawierają w sobie roślinną wegetatywną. Ale filozofowie ze Stoi nie akceptowali tego poglądu ponieważ nie chcieli mocy wegetatywnej określać jako duszy. Założyciel owej szkoły, Zenon z Kitionu, dawał swym uczniom takie oto pouczenia na temat duszy: twierdził, że ludzkie nasienie, które jest wilgotne i obdarzone duchem, stanowi, oderwaną cząstkę, duszy, jest mieszaniną i zespoleniem nasienia rodziców, zawierającym w sobie po trochu z każdej części duszy. Z tego też powodu sądził, iż dusza podlega zniszczeniu. Pitagorejczyk Numenios występując przeciwko stoikom, stwierdził: „Głoszą, że dusza jest zrodzona i zniszczalna, ale nie ginie, zaraz po oddzieleniu od ciała, lecz jeszcze jakiś czas trwa sama przez się: dusze istot szlachetnych aż do przemiany wszechświata w ogień, a dusze istot nierozumnych tylko przez krótki czas”. Również Longinos bez ogródek krytykuje stoików w słowach następujących „Słusznie można się oburzać na Zenona i Kleantesa, iż tak zuchwale wyrażają się na temat duszy, obaj głoszą, że dusza jest wyziewem materialnego ciała”. Opinie stoików stoją w całkowitej sprzeczności z poglądami Pitagorasa i Platona, wedle których umysł jest boską cząstką. Ze zdaniem tym zgadza się nawet i syn Nikomacha, chociaż głosił on, iż dusza jest śmiertelna; uważa jednak, że umysł jest czymś rożnym od duszy. Platonicy i pitagorejczycy twierdzą także, iż umysł wstępuje w ciało z zewnątrz Ale znowu jedni spośród nich głoszą, że umysł jest samowładny i może kierować uczucia, dokąd zechce, inni zaś określają go jako niewolnika konieczności i przeznaczenia; umysłem sterują nici tkane przez Mojry, a jego działania i czynności zależą od obrotów nieba i od gwiezdnych koniunkcji.
Platon jednak wygłaszał na temat duszy naukę wręcz przeciwną. Twierdził, że dusza jest wolna, że jest panią naprzykrzających się jej namiętności, że świadomie zwraca się w tę czy, w inną stronę i zależnie od wolnego wyboru odnosi zwycięstwo nad namiętnościami, albo im ulega„.
Opublikowano: 20/05/2017
Autor: s_majda
Komentarze
Ten wpis ma 2 komentarze
Kolejne pytania ważne i istotne dla dalszych rozważań, to czy jak się, powiedzmy, usunie nerkę gdzie dusza przebywa to przeskakuje ona do drugiej? Albo jeżeli usadowiła się w kciuku prawej ręki, to po jego złamaniu, czy uszkodzeniu też się przemieszcza do innego palca, czy może do kciuka lewej ręki?A jak to jest z bliźniakami? Jak są dwujajowe można przypuszczać, że każda zygota obdarzana jest oddzielną duszą, ale jak bracia jednojajowi są, to też otrzymuje zygota dwie dusze? Dwie, czy jedną, którą dzielą miedzy siebie po równo? W tym przypadku można jednojajowców określić jako półduszków!
Idąc dalej tym tropem, jak półduszy zachowuje się po śmierci jednego z bliźniaków – ulatnia się do zbioru dusz oczekujących na „nowe” ciało i tam znajduje inne połówki, czy łączy się w jedność z duszą pozostałego przy życiu bliźniaka. http://gazeta-domowa.blog.onet.pl/2016/10/17/2398-siedziba-duszy/
Dusza przebywa w pierwszym (mentalnym) lub pierwszym (drugim z kolei) ciele astralnym człowieka. Jest to przestrzeń nad naszą głową. Dusza może też poruszać się w nas. Wędrując po organizmie, naprawia to, co wymaga uzdrowienia. Wszelkie ubytki ciała fizycznego są ubytkami Duszy i są przez nią regularnie uzupełniane.http://www.w-przestrzeni-serca.pl/dusza/20-czakra-astralna-siedziba-duszy.html